TOEN JE LAATSTE ADEM ZUCHTTE

Toen het eenzaam stille eindelijk zweeg
zuchtte die allerlaatste adem uit je mond
Ik weende; ik voelde mij alleen, zo leeg
tot ik je na een wijl in mijn armen vond

Zelfs die wind buiten ademde niet meer
waar ik hem zojuist nog hoorde wenen
Mijn ogen traanden; mijn hart deed zeer
grote liefde voor jou zit in al mijn genen

Teder streel ik het kille steen boven jou;
mijn blik ziet in het firmament een ster
Die ster fluistert ver, kom nu toch gauw
nimmer werd een afstand bij ons zo ver

Je woorden boden mij vreugde en smart
verrukkelijk was het om je stem te horen
Maar in essentie spaken wij met ons hart,
dat we al op aarde aan elkander verloren